Guru guru guru

Ta-taaamm!

Abur cuburu severim, malum sadece huyunu suyunu benden çeken oğlumda abur cubur delisidir. 

Cep telefonuma ünlü bebek beslenme markalarının beslenmeye yönelik doğru ve yanlışları ihtiva eden mesajları periyodik olarak gelse ve üstüne basa basa "ona abur cubur yedirmeyin"deselerde ben yediriyorum. Yani tabi bu "al bakalım bu akşam yemeğinde soğan-domates aromalı cips ye" şeklinde olmuyor. Dışarıda dolaşırken, parkta yorulduğunda kudurduğunda bir köşeye çekip hızını kesebilmek için, muayyen günlerinde (diş patlatma) yemek yemediğinde ve bazen bizim elimizde gördüğünde yiyor işte. Ve oğlumla geçtiğimiz haftasonu yeni bir ürünü test ettik. Ürün o kadar yeni değildi ancak "gurme" isimli bir cipsten ne bekleyebilirdim ki? 

Birşeyler beklenmeliymiş demek.. Oğlum ve ben yedikçe yedik adeta, son

ra o bana verdi ben ona, babasına, parmaklarını yaladı :))) Birde bu sıralar Mercan'da bir abartma, bokunu çıkarma isteği var. Birşey yaptığında ona "aferim" falan dendiğinde daha çok aferim duymak için kayışı kopmuş çark gibi aynı şeyi tekrarlayıp duruyo. Yediği şey, her ne ise artık ağzına daha çok tıkmak olabilir bu, "mmmm" diye elini sallarken kendini de odada sağa sola savurmak olabilir, kafa sallamaya geçebilir.. böyle bir dönemdeyiz. Örneğin 1 hafta öncesine kadar beni kızdırdığı zamanlarda gelip yanağını uzatıyor ve öpmemi bekliyordu.. Hani barışacağız ya? Birde "anneeeee" demesi var zaten, oracıkta eri, ak, bulaş ortama! Neyse ben "tamam barışalım" dediğim anda okşayıp öpüyordum onu. 

Ama bana böyle yanağını uzatması öyle tatlı öyle güzel kokan birşey ki öp öp öp doyamıyor insan. "Ah biraz daha öpeyim, oh bal oğlum" diye diye bitiriyordum onu, onunda hoşuna gidiyordu. 1-2 gün içinde kendini daha çok öptürmek için küsme bahaneleri yaratmaya başladı. Şok oldum tabi yine. Gelip pat-küt tokat indirmeler, gözlüğümü çalmalar.... 

E tabi bu sefer ne yapacağımı bilemedim, çünkü zaten küseyim de barışalım diye yapıyordu. Barışalım da öpüşelim.... Şimdilerde çok ortalarda biryerdeyiz, sayın K ile konuşup Mercan'ı iplememeye karar verdik bir süreliğine. Çünkü anlamasına rağmen anlamamazlıktan geliyor artık çoğu şeyleri, veya zaten aslında tam olarak anlamıyor henüz. 

Siz ona "yapma oğlum kırılır" dediğinizde kötü birşey olduğunu ve aslında yapmaması gerektiğinden gayet emin. Ama.. Kırılmak ne demek ki onun için? Kırılırsa n'olur yani, dünyanın sonu mu gelir, sütsüz mü kalırım, yastığımı mı parçalar annem? Hiçbişey.. Amaaaaan ko gitsin!

İşte bu yüzden "yapma oğlum, bırak oğlum, hayır oğlum" ları azalttık biraz. O yaptığı yanlış şeyi üstelemeye çalışırken başka birşeyle ortamı değiştiriyoruz, sonra "oğlum niye öyle yaptın, bak ama ne oldu" lara geçiyoruz.. 

Büyüdükçe inanılmaz tatlı, eğlenceli, akıl küpü oluyorlar. Hiç beklemediğiniz şeyler yapabiliyorlar. Aniden... Hep dümdüz yürürken birden geri geri yürümeye başlamak gibi. O anda onu tebrik etmek, alkışlamak, farkındalığı belli etmek

gerek. 

Dün akşam babasının anahtarlarını almış elinde oynuyordu. Sonra birden anahtarı cebine koymaya çalıştığını farkettik. Bir eliyle eşofmanının cebini çekiştiriyor bir yandan da o anahtarı oraya koymaya çalışıyordu, bir türlü denk getiremedi. Sonra başardı sevindi, rahatladı. Hemen gülmeye başladık bizde tabi. Bizim güldüğümüzü farkedince daha mutlu oldu, zıplayıp cebindeki anahtarı şıngırdatmaya başladı bu sefer.. Daha çok güldük tabi, bunu akıl etmesi tuhaf geldi o anda bize. Ve daha da mutlu oldu oğlum.. 

Canım oğlum.