Bir yaz günü kesişti hayatımız. Besbelli çok yorulmuştu. Öyle yorgundu ki yazın o sıcağında ihtiyacı olan bir yudum suyu bile alamadı ağzına. Öylesine baktı, dolandı, kokladı ve durup yine baktı. Günlerce tekrarladık bu bakışmaları. Eldivenleri delerek telef ettik, minik biberonlar aldık, hatta parmağımızla bile damla damla süt verebilmeye uğraştık. Ama olmadı.
Ölecekti. Zavallı minik, onu anneciğinden ayıran bir iki çocuk yüzünden belki kendi yaramazlığından..
6 gün süreyle gözleri kapalı bir şekilde sallandı durdu. O kendisini neyin beklediğini belki bilmiyordu ama biz onu bekleyenin ne olduğunu biliyorduk ve artık bizde onu beklemeye koyulduk. Çünkü onun için galiba artık geçti!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder