Üstesinden gelinmiş badireler

ilk bir haftayı çok şükür büyük bir sorun olmadan atlattık. Bu zaman içerisinde Mercanımız yarım kilo kaybetti, üstüne bir de sarılık ihtimali atlattı. Ama bu gün çok şükür hem kilo almaya başladığını hem de sarılığın gerilediğini öğrendik. Kara cumadan sonra artık yüzlerimiz gölüyor, anne ve babası olarak.

İnsanın kendi çocuğu olunca anlarmış ana baba kıymetini derlerdi, gerçekten doğruymuş. her ne kadar annesiyle karşılaştırılamaz olsa da benim yorgunluğum, -ki buna yorgunluk denmesi pek şık olmuyor tatlı birşey neticede başka kelime olmadığından mecburen kullandım- şimdi şimdi anlıyorum kendi anne ve babamı. Şimdi şimdi anlıyorum babalık ne demekmiş. Jeton anca şimdi düştü dünyadaki tüm kötülüklere kendi bedenini siper edeceğin bir varlığa sahip olmak neymiş.

Çok önemli olmayan bir hıçkırığında bile kahrolmak, elinden birşey gelmediği için sağa sola yumruk atmak, kendi kendini paralamak şimdi öğrendimi neymiş.

Bir gülücüğüyle, insanın hayatına baharın tüm kokularınıi sevinçlerini, çiçeklerini, çimenlerini, yeşilliğini, tazeliğini getirdiğine şahit oldum. Kara kışlarda olsaydı bile ömrüm yine de yaşardım bu güzelliği eminim. Düşünün ki bir de biz annesiyle zaten yeşillenmeye yüz tutaun bir baharda yaşıyorduk. O gülücüklerinin bizim baharımızı nasıl çiçeklere böceklere kattığını varın siz hayal edin.

Sinirleri alınmış bir insan olmama rağmen en ufak birşey olduğunda nasıl isyan ettiğimi, sonrasında çocuklar gibi nasıl sevindiğimi anlatamam. Ya Türkçem çok yetersiz ya da Türkçe yetersiz. Birinden biri duygularımı anlatmama proangalar ekliyor her açtığımda ağzımı. Ömrümün tüm güzelliğiyle oğlumuza bakıyorum, bir şeyler söylemek isterken olması gereken ama benim bulamadığım kelimeler boğazımda düğümleniyor, aklıma gelen hiç bir kelime yeterli gelmiyor. Tam anlamıyla ifade etmiyor yeşillikleri, güzellikleri.

Ve tüm bunları dünya tatlışı biricik oğlumuza borçluyum. Yarabbi! ne güzel bir duyguymuş bu.