21 Mayıs 2012 Pazartesi

Evofomin*


Sanırım yeni bir sürece giriyorum.


Daha az, hatta mümkünse sıfır iş; daha çok ev, daha çok çocuk, daha çok oyun, yemek pişirme, ütü yapma ritüeli...

Çoğu kadının çıkmak isteyeceği şeye girmek istiyorum.

Doymuşum demek ki?

Hayat evde, büyüyen çocukta, kaynayan tencerede, mis gibi kokan çamaşırlarda..

Nasıl bi hormon salgılıyorum şu an???

* Varmı böyle bi hormon?

6 yorum:

  1. Yanıtlar
    1. Evde oturan bi kadın bu isteğe "manyak mı ne" diye bakar herhalde :)) Evime ve içindekilere hizmet etmek istiyorum ya...

      Evin içinde yapılan, yapılmış şeyler hep baki kalır. 1 saatte hazırlanan yemeğin 10 dk.da bitirilmesi bile huzur verir insana. Ama öbür türlü? hrrrr

      Sil
  2. bizim evde bolca var ama bunun yanında iki çocuğa yetişememenin verdiği vicdan azabı, geceleri milyon kez uyanmak,kayinvalidenin sen daha dünkü çocuksun anlamazsın bu çocuk üşüyor laflarına maruz kalmak,bir an için kapı dışarı çıkmayı düşleyip sonunda gerçekleştiğinde kendini markette bebek bezi alırken bulmak, postnatal da neymiş ben psikolog değilim sen iyisimi bi terapist bul kendine diyen koca kişisiyle cebelleşmek...hepsi hergün bedava.bize de beklerim:P

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. :)) trajikomik diye buna diyorlar sanırım. Ben 1 yıl evde oturdum, sonra çalışmaya başladım ve o 1 yıl kabus gibiydi, ev beni yer kemirirdi... Ama şimdi ısrarla olumlu yanlarını görmeye çalışıyorum. En azından senin egemenliğin, senin halkın, senin köyün, senin borun. Çok darlandınmı "yeter üleyn" deme esnekliğine sahipsin. Ama iş ilişiğinde bulunduğun kişilere bunu diyemiyorsun, bütün anlama kapasitesi kıt insanlara olan öfkeni içine atıyorsun, masandaki objelere, tırnağındaki ojelere zarar veriyosun, sonra o içine attıkların biryerde tümörleşiyor başka yerlerine bulaşıyor sağlıklı düşünememeye başlıyorsun.

      Ev daha steril valla ya, çıldırıp çemkirebilirsin :)

      Sil
  3. Gülümsedim çünkü tamamen aynı hormonların etkisindeyim. İşi kırdım bugün yemek yaptım evi temizledim, kocaya çocuğa kapıyı ben açtım harala gürele girmedik aynı anda. Ne güzel bir duyguydu.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bende yorumunu okuyup gülümsedim, çünkü o mutluluğun, iç huzurun ve birlikteliğin tadı da kokusu da; sokaktaki bir evin mutfağından yükselen kokuyla yemek tahmini yapabilmek kadar içsel ve unutulmazdır.

      Sil