Temple Grandin

Övmeyeceğim bir film. Otizmin hala bir eksiklik, yarımlık, tamamlanmamışlık, bozukluk olarak algılandığı ve bireylerin üretime, okumaya, iş gücüne katılımında sorunların çıktığı bir ülkede bu filmi övemem. Utanırım. Hani sanki bizde ülkece 3-5 büyük adım atmışız, yol katetmişiz de gururlana gururlana böyle bir filmi izleyebilirmişiz gibi.

Övmüyorum ama gayet yalın bir dille, başarılı bir oyunculukla kurgulanmış gerçek bir yaşam öyküsü Temple Grandin'inki.

Otizmi anlamadığımız sürece, bu tür filmleri ancak izleyip gözlerimizi yaşlandırabiliriz. "Vay be bak ne kadar başarılı oldu kız, kendini kabul ettirdi" diyebiliriz. Ama böyle bir karakterin Türkiye'de olduğunu hayal edince; sözlü tacizlerle başlayan, aşağılamalarla devam eden ve ataerkil bir toplumda kalın kafalı erkeklere birşeyleri kanıtlamaya çalışan otistik genç bir kadının başına gelebilecek en kötü sonla yani tecavüzle biten bir süreci canlandırabiliyorum ancak.

Kötümsermiyim? Yoo hayır. Biz türk erkeklerinin elinden bisikletle bile kaçılmıyor!

Temple Grandin(solda) ve onu canlandıran Claire Danes(sağda)

Neyse öfkeyi kini bir kenarı bırakıyorum; bu haftasonu 2010 yapımı bu güzel filmi izledik. 4 yaşında otizm teşhisi konularak; annesine hastaneye yatırılması konusunda teklifte bulunulmasına rağmen onun azimkar bir çabayla kızını topluma kazandırmaya çalışma ve netice de Temple'ın da kişisel özgüveni sayesinde bunu başarması ve hatta bir adım ileri giderek diğer otizm hastalarına da benzersiz örnek teşkil ediyor. Onları heyecanlandırıyor…

Övmeyeceğim. Ema buradaysa bu film; son derece güzeldir. Kaçmaması gerekir.

Sizde izleyin istedim.