Refresh üstüne refresh

Hislerim biraz karışık. 'Benim canım sıkıldı' şımarıklığımla Alaska'dan Himalaya'ya olan ani yolculuğumdandır herhalde.

İş yaşantımı birden değiştirdim. Oğlumu anaokulundan aldım; ki geçtiğimiz 1 hafta içinde kesinlikle iyi birşey yaptığımı düşünmeye başladık. Önceleri akşamdan akşama yemek yapmak gibi dünyanın en büyük sıkıntısı sandığım bir meşgalem varken; şimdi sabah öğle akşam farklı menüler hazırlamak, işimle ilgilenmek, Mercan'a çeşitli uğraşlar bulmak, oyun oynamak ve "höf yoruldum" diye kendimi bir kenara atmamak zorundayım.

Herşeye rağmen Mercan kesinlikle daha mutlu, üretken ve yaratıcı bir hale geldi. Günlük konuşmalar içinde "psikoloji, romantizm, mantık" gibi kelimeleri kullanıp -genelde saçma olmayan yerlerde- şaşırtıyor. Mutlu ve herşeye açık. "Bu benim görmek istediğim birşey mi" diye düşünürken dün akşam sevgilimin de aynı şeyi söylemesi üzerine eminim artık, kötü birşey yapmadım oğluma, iyi birşey yaptım. Günlerimiz sabah kahvaltısından sonra kitap veya dergilerden makul ölçülerde çalışmalar yaparak ve çeşitli aktiviteler yaparak geçiyor. Tabi aktivite kısmı çeşitli objeleri boyamak veya 'kes-yapıştır' lardan öte geçemedi henüz…

Ben kendi işlerimi hallederken o arkamda kendi halinde verdiğim işi bitiriyor. Bazen yanıma gelip benim işime yorumlar getiriyor ve ben onun yanına gidip aynı şeyi ona yapmazsam "sen benim yaptığım şeyi beğenmiyosun" diyebiliyor. Bu dikkatli olmam ve onu fazla kendi haline bırakmamam konusunda bir uyarı.

Güzel playlistlerle günler ideal denilebilecek şekilde geçiyor.

Jazzy Autumn from Folks on 8tracks Radio.

Ben kahvemi, o kakaolu sütünü içiyor. Öğle yemeğinde belgesel, akşam 6'dan sonra da haberleri dinlemek için açıyoruz bazen televizyonu. Bunun dışında okulda değil de evde oluşunu, tv başında geçirmek veya paso yatıp yuvarlanmak oyun oynamak için kullanmıyor oluşu benim açımdan takdire şayan bir davranış. Çünkü en büyük korkum; evdeki yeni hayatımızda disiplini elden bırakacağımız, onun başıboş tembel bir moda girecek olmasıydı. Hayır olmadı. Hatta gurur duyuyorum ki; ben henüz kahvaltı masasını toplarken "hadi yukarı çıkalım kitap çalışalım" diye kendisi beni acele ettiriyor. İyi değil mi blog?

Bunlarda solmuş gitmiş ahşap mumluktu, can geldi Mercan sayesinde 

Şimdi sırada yaşadığımız yeri değiştirme var. Birkaç hafta içinde Mercan'ın büyüdüğü ve çokça anımız olan bu evden taşınacağız. Hatta köklü bir değişimle başka bir semte! Anten manzaralı evimizden bizim için nispeten koru sayılabilecek yeşilliklerle bezeli yeni bir eve taşınıyoruz. Bu evin benim için en büyük artısı güvenli bir oyun alanı, deli danalar gibi koşturabileceği bahçesi ve yakınında nispeten beğendiğim bir devlet okulu olması.

Tabi iş güzel ve güvenilir bir devlet okulu bulmakla bitmiyor. Malum artık etüd beslenmeli okullar yok. Yani eğer ki ben fulltime çalıştığım işimi bırakmış home office çalışmaya başlamış olmasaydım, önümüzdeki yıl büyük ızdıraplar çekiyor olacaktım. Yakınımızda onu okuldan alacak bir anneanne babaanne vs. olmadığı için… 

Paralı eğitime de sapına kadar karşı olduğumdan, ve eğitimin devletçe karşılanması gereken en temel hak olduğundan oğlumu bir özel okula gönderemezdim. Göndermem. Şimdilik kendi adıma bu eğitim hususunu pamuklarla olmasa da elyafla güvenli hale getirmiş gibiyim. Yakınımda, bir olayda elimi atabileceğim ve müdahele edebileceğim.

Sürekli sıçramaya hazır veli potansiyeli barındırdığım doğrudur. Nedense son 8 ay içinde (1 yıl bile değil) 4+4+4'le, 66 ay'la, seçmeli ders seçimi ile öylesine bilendim ki; her an sıçramamı gerektirecek bir durumun potansiyeline karşılık benim sıçrama potansiyelim çok da sakil durmuyor bence.

Bu soft postu eğitim sistemine karşı olan dikenli sözcüklerimle bozmayacağım. 

Stop