20 Haziran 2007 Çarşamba

Nefes aldım da geldim!

Dakikalar önce Mercan Deniz uykuya daldı, gıdısından derin bir oh çektim "oh dünya varmış" dedim de geldim.

Oysa sabah saat 04:30 sularında zıvanadan çıkmış vaziyetteydik.

Doğsun diye gün saydığım, gelişinin bana neler getireceğini hiçbir zaman tam olarak bilemeyeceğimi düşündüğüm ancak gelişiyle hayatıma fazlaca anlam katan oğlum 1,5 aylık oldu. Ve ilk kez dün gece "doğmadan önce daha iyiydi yaa" diye düşündüm.

Ağzı ve dili olan, ancak derdini anlatamayan yardıma muhtaç olmak ne zormuş!

Neden ağladığına mı yanmalı, anne olarak nedenini anlayamamaya mı yoksa bir şekilde onu yatıştıramamaya mı?

Çaresizliğe mi?

Zor geçen bir gecenin ve sebepsiz ağlamaların suçlusunu havanın sıcaklığına bağladım en sonunda. Bizleri rahatsız eden hava koşulunda minik adamlarında huysuzlaşması normal sanırım.

Geçen 1,5 ayda anne-baba olmanın getirdiği dayanılmaz sorumluluklarla bir bir tanıştık tokalaştık.


Gaz neden nasıl oluşur, nasıl üstesinden gelinir öğrendik.

Taze babacım gaz çıkarma teknikleri üzerine kitap yazacak kıvama geldi. Hatta gaz çıkarma işiyle öyle özdeşleşti ki Mercan onun kucağına gider gitmez gazını çıkartabiliyor.

Uykunun hayatımızdaki önemini kavradık.

Birbirimize yardım etmeyi daha gönülden istedik ve çok faydasını gördük.

Sapına kadar anne-baba olduk işte.

O hıçkırmaya başladığında dehşet içinde açılmış gözlerini görüp tüylerimizi dikecek kadar!


Mercan çok serseri, keyif düşkünü, inatçı ve gayet akıllı.

Anne-babasının sesini ayırt ederek kime ne şekilde naz yapacağını kesinlikle çok iyi biliyor. Zira benim sesimi duyunca birden karnı acıkıyor, babasının sesini duyunca ağlayası geliyor.. Ki kucağa alınıp sohbet edilsin kendileriyle...

İnanılmaz yorucu bir şeymiş. İlk günlerde "aa bu mudur yani hiç zor değil" diye düşünüyordum ki hiç de öyle değilmiş. Dünya'da geçirdikleri hergünde beklentileri artıyor. Beklentilere alışma sürecimizde bazen iplenmediğini düşünerek yaygarayı basıyor.

Ancak o mutlu olduğunda benim hissettiğim şey mutlu olmak kadar tekil ve sade değil. Daha bi kaşarlı, sucuklu, ketçaplı.. falan :)


1,5 ay az değil evet, ancak benim için hala dündür bu 1,5 ayın başı... Yani dün doğmuştur Mercan. O yüzden hala alışma sürecindeyiz. Daha düzenli bir hayat için...







Yakında yine ben burada..


Bu arada;Tarafımdan test edilip onaylanmıştır:

Anne karnında dinletilen müziklere dünaya geldiklerinde tepki veriyor bebekler. Bilim adamları doğru söylemiş. Varsayım değil gerçek yani.

Aylarca dinlediğim ve dinlettiğimi düşündüğüm Baby Einstein serisi ninnilerine tepki veriyor Mercanım. Yani susuyor, dinliyor. Yoğun ağlama krizlerinde onu yatıştırmak için kullandığım bir yöntem oldu dolayısıyla.


Sevgiler...

8 yorum:

  1. Oy maşallah:)
    Ben de tam bu konularla ilgili bir yazı yazmıştım:)
    Aglama krizlerinin sebebi colic olabilir mi acaba? Günde 3 saatten fazla sürüyorsa ve haftada en az 3 gün meydana geliyorsa doktorlar colic olduğunu söylüyorlar. Umarım öyle bir şey değildir.
    Kolay gelsin:)
    Minik Mercan'ı kocaman öptüm:)

    YanıtlaSil
  2. Merhaba Derya, uzun zaman olunca blogunu biraktigini dusunup uzulmustum. Ne iyi ettin de dondun.

    Mercan'in yeni fotograflari cok guzel, Dante'ye benzettim biraz, Crebro'nun da bebegi Dante'ye benziyor cok ilginc. Mercan ne kadar sirin, ucuncu resimdeki bakisina bayildim, benim oglan gibi bakiyor. hele o tepedeki Tin Tin sacina cok guldum, cok tatli.

    Deneyimlere gelince;
    Seninle cok benzer deneyimlerimiz var. Anne ve Bebisi'nin o 'kus kadar hafif' deneyimlerine gipta edip onun o azisina yazdigim yorumu okursan eger deneyimlerimizin benzerligini gorursun, burada tekrar yazmak istemiyorum.Ancak seni anlayan biri var burada o kadar soyluyorum. Tek farkimiz, benim sut danasi gazini, osurugunu kolayca cikariyor koca adamlar gibi, ama osuruk icin biraz ikinma ve sikinma, biraz aglama ile oluyor o da...hickiriklari ise omurluk, kendisi de nefret ediyor, biberonla su iciriveriyoruz, sudan nefret eden surat ifadesiyle beraber o da geciveriyor. Ama benim Dante karnimdayken de cok hickirirdi zavallim. Olsun hickirik iyidir, sinir sisteminin cok iyi gelismis oldugunu gosterir, sevinin yani.
    Ozetle, seni anlayan biri var burada canim, kolay gelsin.
    Sevgiler, yakisikli oglunun da gidisindan operim.

    YanıtlaSil
  3. Acalya'cım dertlerimiz gazsal değil çok şükür.

    Anne ve Bebişi.. kolik değiliz ne mutlu..

    Tek derdimiz sinirsel bizim :) sabaha karşı iyiyiz, sabahtan öğleye kadarki zaman diliminde de iyiyiz ancak öğleden sonra biraz depresif oluyor oğlum. Tıpki benim gibi! Çünkü İstanbul çok sıcak, insan eriyecekmiş gibi oluyor. Şu an mışıl mışıl uyuyor yine. Gece bize sabır çektiren o değil sanki..

    Blogumu bırakmak istemiyorum tabi ki, Mercan'ı beklerken çok şey paylaştığımı düşünüyorum, ancak gün içinde Mercan ile ilgilen, o uyudukça evinle ilgilen derken blog karambole gidiyor.

    Gün gelecek hergün girip post ileteceğiz ve günlük maceralarımızı anlatacağız oğluşla :)

    YanıtlaSil
  4. Çok tatlı maşallah :) Özelikle ilk fotoğrafa bayıldım.

    Baby Einstein serisi cidden çok güzel; bana bile ninni gibi geliyor :))

    YanıtlaSil
  5. merhaba,
    merakla takip ediyorum sizlerin (acalya, sen ve diger anne blogcular :) ) yazilarini.

    bebek sahibi olmakla ilgili olasi senaryolara hazirlanmak, endiseleri (ya da rahatligi) bir kenara koyup sizlerin butun yasadigi seyleri ben ne zaman tolere edebilir, calisma hayatima nasil adapte edebilirim benzeri konularda yardim ediyor bana yazdiklariniz.
    diger taraftan bebek sevgimi de tatmin ediyorum :)
    mercan cok guzel bir bebek! saglikli buyumesini diliyorum. umarim zaman icerisinde o sicaga, sizler birbirinize daha da adapte olur, kolaylik icerisinde yasarsiniz.
    opuyorum mercan'in gidisindan :)

    YanıtlaSil
  6. Minik Mercan'a maşallah!Şu ağlama konusunda denebilecek öyle çok şey var ki, ne olursa olsun bu boyların (yapabildikleri tek aktivite olduğundan herhalde) mutlaka ve illaki böyle ağlama krizleri dönemleri oluyor.Sebep farklı farklı belki ama sonuç aynı.Siz moralinizi yüksek tutmaya çalışın ne kadar sakin ve pozitif bir kucaktaysa o kadar kolay atlatılıyor çünkü-kucak değişiminin de çok işe yaradığını söyleyeyim bu arada:)-Biliyorum şimdi çok yorucu, moral bozucu ve yıpratıcı ama 4 ay sürekli ağlamış kolik bir bebeğin annesi olarak söylüyorum hiç birini hatırlamıyor insan.Şimdi düşündüğümde o zamanları nasıl tatlı olduğu, bacaklarının leziz boğumları, emerken aldığı keyif, süt kokusu...geliyor aklıma sadece ve özlüyorum bile inan!kolay gelsin geçecek geçecek:)

    YanıtlaSil
  7. çok yakışıklı maaşşllahhh. bide şu gaz çıkarma yöntemleri konusunda ilerleyen zamanlarda paylaşırsan sevinirim. çok tatlı bende sabırsızlanıyorum .

    YanıtlaSil
  8. Deryacım ne kadar yakışıklı bir adam olmuş Mercan :)
    Babasının kucağında uyuyuşuna bayıldım...
    Benim minik böceğim Ege bebeğimde hala babasının kolunda uyuyor.Birde iri bebek, abim perişan oluyor ama evlat kıymetli gıkı çıkmıyor walla :)
    Ne zaman gelicem nasıl gelicem sana bilmiyorum ama çok görmek istiyorum seni ve oğluşu :)
    Öpüyorum ikinizide :)
    ~mrl~

    YanıtlaSil