Mercan cesur çocuk.
Sonra dirençli, mücadeleci, oyunsal değilse eğer poziysonlar... İşi asla dalgaya varmayan. Son derece ciddi.
Mercan bebek ama ya.
Hasta oldu bebeğim. Kuvvetli oğlum, bab
asından güçlü, annesinden deli. Hastalıkları yendi. Hop diye kalktı sonra...
39 derece ateşle kendinden geçmiş vaziyette asla sevimli ve konforlu olamayacak hastane odalarında yatan o değilmiş gibi.
Ayağında serum bağlı olduğu için yatağında yetişkin gibi davranmak zorunda olan o değilmiş gibi.
3 mart salı akşamı 37 derecenin üzerine çıkmayan ateşi ve yemek yememesini bağlayarak doktorculuk oynamışız kocayla. Tabi ki azı dişinin getirileri değilmiş bunlar. Ama 4 mart çarşamba günü gayet rahattı. kreşte oyunla
r oynadı oğlum. O akşamda gayet güzel geçti. Ancak gece saat 2'den sonra ateşi çıkmaya ve uykuyla uyanıklık arasında konuşmaya, sağa sola tekme atmaya başladı yavrucum. Biz yine iki oyun çocuğu olarak acile gitmek yerine sabahı b
eklemeyi tercih ettik dr.'a gitmek için. Islak kompresler yaparak, duşa sokarak rahatlatmaya çalıştık çocuğumuzu. Hoş, acile gitmekten kaçınm
ayı gerektirecek kötü anılar vardı zihnimizde...
Oğlumuzu koruduk güya.
5 mart perşembe sabahı Mercan'ın doktoru kan örneği alarak bazı testler buyurdu
Biz yine "birşey çıkmayacak ne olsa" diye elimizde sonuçlar dr.'un odasına girdik, ama ben ağlayarak çıktım. Ne mal anneyim ben ya!
"Mercan'ımızın kanında ihtihap var annesi, normalin çok üstünde, ateşini kontrol altına alamazsınız artık, onu hemen hastaneye yatırmanız gerekli, serum verilecek....[|å~´√çΩ´¬``π#¶«^•@†ç¯Ω¯§√¬∫¨√&¨&
gerisi yok. Gerisi gözlerimden süzüldü. Ben ne boşvermiş, ne koyvermiş, ne sallapati anneyim!
Dedim.
O günün sabahından akşam 16:00'ya kadar soğuk havlular ile oğlumu sardık. Bir ayağında serum, mücadele etti. Hep uyudu. Bazen uyanıp "anne gel" veya "anne yat" diye yanına çağırdı beni.
Sonra kendine geldi, ateşi düştü.
Ve uyandığında ilk söylediği şey "akkabııı" oldu. Ayakkabılarını koydum ayak ucuna. "İyileş ayakkabılarımızı giyip gidelim oğlum buradan" dedim.
Güçlü oğlum, küçük adam oğlum.
İyileştik ve çıktık.
Ama hastalık atlatan her çocuk gibi mızmız olduk. Ters olduk, biraz asi, biraz depresif... O da geçecek.
Şimdi çok iyi benim yavrum. Canım, güzel evladım.
Çok geçmiş olsun size..
YanıtlaSilBu aralar hassasım böyle konulara. Okurken benimde süzüldü gözyaşlarım. Allah beterinden saklasın. Çok geçmiş olsun.
YanıtlaSilTeşekkürler arkadaşlar. Pnömokok aşınızı ihmal etmeyin sizde. Bizide beterlerinden koruyan aşımızdı...
YanıtlaSilofff derya:(( çok geçmiş olsun,bir daha uğramasın bölesi hastalıklar...öpüyorum yakışıklı mercanı..sevgiler...
YanıtlaSilÇok geçmiş olsun, hastalıklar uzak olsun hem Mercan'dan hem de tüm meleklerden..
YanıtlaSilSımsıcak sevgiler....
Cok cok gecmis olsun Derya! kiyamam cocuklar hastane kapisindan girmsin iceri...cok uzuldum inan.
YanıtlaSilCanım çok çok geçmiş olsun onlar hasta olunca insanın daha çok içi acıyor
YanıtlaSilTekrar teşekkür ederim arkadaşlar, buraya mesaj bırakan arkadaşların içtenliklerinden çok eminim. ve bu çok güzel bir his. sağolun.
YanıtlaSilama evet çucuklar hastane kapısından girmesinler. yüzleri düşmesin, gözlerinden yaş süzülmesin. nolur
çok çok geçmiş olsun,ah annelik...
YanıtlaSilFotoğraflar, yüreğimin dağıldığı anın resmidie Derya..
YanıtlaSilGeçmiş olmuş. Çook sevindim...
oy kıyamam ben ben mercanımaaa
YanıtlaSiladı gibi sağlam güçlü değerli kızım için hep bu cümleyi kurarken mercan içinde bunu söyleyebildim
çok geçmiş olsun
fotoğraflar beni çok üzdü
ama iyi olduğuna bi okadarda sevindim